Jambo!

Daar was ik weer!
Hoe gaat het met jullie allemaal? Allemaal al in de kerstsfeer?
Allemaal weer bedankt voor jullie leuke reacties op me reisblog. Erg leuk!

Zo de tweede week zit er hier alweer op voor mij. Is het nou eigenlijk AL of PAS? De ene keer lijkt het alsof ik hier al veel langer ben en de andere keer lijkt het juist weer korter. Dit komt omdat ik in de twee weken al zo ontzettend veel gezien en gedaan heb maar aan de andere kant denk ik huh ben ik pas echt twee weken weg van huis?!

Maargoed zoals ik zei dus weer een hoop meegemaakt.
Afgelopen dinsdag begon de tweede werkwijk bij APDK. Dinsdag de camera meegenomen naar het project waar ik werkzaam ben. Even wat leuke foto's klikken van de omgeving, het project en natuurlijk van de (lieve) kids.
Nou de kinderen vonden het geweldig, ze kregen er maar geen genoeg van. Telkens riepen ze weer opnieuw PICTURE PICTURE PICTURE! De kinderen deden er alles voor om op de foto te komen. Ze trokken gekken bekken, keken lief, keken boos, keken ondeugend enz. Heel wat leuke foto's kunnen maken dus.

De werkdagen zien er voor ons een beetje hetzelfde uit. We werken van maandag t/m vrijdag van 08:30 uur tot ongeveer 15:30 uur. We melden ons dan eerst 's morgens bij de nursing station bij de verpleegkundigen. Vaak begint de werkdag dan met het opmaken van alle bedden van de kinderen. Vervolgens helpen we veelal bij de wondzorg en het uidelen/geven van de medicatie. De wonden die de kinderen hebben zijn wonden die ze hebben overgehouden van de operatie. Veelal zijn het ook wonden met hechtingen. Erg leuk dus!
Verder geven we de kinderen veel aandacht wat ze erg leuk vinden. Ze zijn gek op handje klap spelletjes en niet te vergeten de high five. Verder zijn de kinderen erg gek op het eruit trekken van mijn haartjes op mijn armen. Erg gek blijkbaar voor hun dat onze haren op de armen zo goed zichtbaar zijn op de blanke huid.

Woensdag was een ontzettend rare dag.Het begon al gelijk toen we 's morgens aankwamen bij het project. Er was geen verpleegkundigen te verkennen. Hmmm dat is vreemd dachten wij! Hoe kan dat?! Maar eens vragen dan aan de schoonmaaksters. Maar ook zij wisten het niet! Daar stonden Puck en ik dan als enige twee verpleegkundigenbij het nursing station.We zijn de werkdag maar gewoon begonnen zoals anders,het opmaken van alle bedjes dus. De ochtendverliep prima totdat er rond 10:30 uuriemand van de fysiotherapie kwam met de vraag of dat wij even de hechtingen konden verwijderen. Hmm tsjaa wehadden geen keuze. We zijn verpleegkundigen en we kunnen het dus... we moesten het wel doen. Is dat even eng zeg! De eerste keerhelemaal alleen dat doen in Afrikaen dat met de spullen die je daar hebt. Na alle benodigheden bij elkaar te hebben gevonden konden we gaan beginnen met de taak: het verwijderen van de hechtingen. Ik hielt met de pincet de hechting omhoog en Puck haalde hem eruit door hem door de snijden. Het ging gelukkig helemaal goed ook al zag heter misschien wat klungelig uitmet z'n2en. Het was ook zo spannend om te doen want er stonden zo ontzettend veel mensen om ons heen die zaten te kijkenen daarbij was het kind ook nog eens erg hard aan het huilen. Pfff we hadden het er warm van gekregen haha.
Rond 11:00 uur verscheen dan eindelijk de eerste verpleegkundige die dag. Natuurlijk net nadat wij de hechtingen hadden verwijderd. Noubleek dat de verpleegkundige van die ochtend gewoon niet is op komen dagen zonder ook maar iets te laten weten. Erg fijn dus!

Woensdagmiddag was ook weer even vreemd. Tsjaa ik zei al de woensdag was een vreemde dag.. Er werden ineens allemaal stoelen in de hal klaar gezet en allemaal dozen met spullen erin. Puck en ik dachten echt wat is dit?! Iedereen ging er zitten (kinderen en personeel) dus wij er ook maar bij gaan zitten. We wisten totaal niet wat er gebeuren ging. Bleek het gewoon een 1 of andere donatie te zijn waar veel aandacht aan werd besteed. Na dat gebeuren hadden we een gesprek met een vrouwelijke medewerkster van APDK. Ze wou ons even onder vier ogen bij het schooltje spreken. We dachten echt wat is er aan de hand? Wat is er mis? Weer wat zenuwachtig natuurlijk, maar gelukkig niks ergs. Ze vroeg ons of we wat geld willen doneren zodat ze met de kinderen die met kerst bij APDK blijven naar het strand kunnen gaan zodat ze zich met kerst dan niet zo alleen voelen.

Tsjaa volgend week is het Kerst. Dat is en blijft nog steeds vreemd. Heb gewoon het idee dat het Juli is ofzo. Het hier is namelijk nog steeds onzettend warm. Het is 32 graden in de schaduw dus je raad het al.. nog warmer in de zon. Dus echt een kerstgevoel komt er nog niet bij mij naar boven haha :)

Donderdagochtend voor het eerst pech onderweg gehad met de matatu. We moesten allemaal ineens zo snel mogelijk uitstappen. We dachten echt wooow gaat er een bom ontploffen ofzo.. Maar nee de motor begon wat te roken. Na 15 minuten langs de weg te hebben gewacht kon de matatu gelukkig weer verder rijden. Zo ook dat eens meegemaakt!
Donderdag en vrijdag een beetje dezelfde dingen op het project gedaan als de anderen dagen. Veelal weer de wonden verzorgd en natuurlijk de lieve kindertjes weer alle aandacht gegeven. Wat zitten er toch een boefjes tussen. Heerlijk! haha. Ze kruipen telkens tegen je aan en willen bij je op schoot. Erg lief!

Vrijdagmiddag met de kinderen voor het eerst samen warm gegeten. Het personeel vondt het geloof ik leuker dan de kinderen zelf haha. Het moest en zal gefotografeerd worden dat wij mee aan het eten waren.

Het weekend hebben we weer lekker genoten van de vrije dagen. Noujaaa genoten haha dat vertel ik zo wel...
Zaterdaglekker met Puck en Winne en Laura(mede huisgenoot/vrijwilligsters) naar het strand geweest. Heerlijk was het weer. Ondanks het plekje in de schaduw entehebbeningesmeerdtoch weer verbrand :)

Vandaag (jaaaaaa daar komt het verhaal) zijn we met Bettie naar de ''kerk'' geweest. Bettie is onze huishoudster. Ze keek er ontzettend naar uit dat we vandaag met haar meegingen naar de kerk, ze had het zelfs al verteld tegen haar pastoor. Echt een schat is het die Bettie. Altijd fijn als ze weer geweest is. Maargoed even terug naar het verhaal van het dagje kerk.
Bettie was vanmorgen om 09:00 uur bij ons huis om ons op te halen. We vertrokken gelijk richting matatu (bus). We dachten die kerk zal wel niet zo ver weg zijn, even een klein stukje in de matatu en dan zijn we er. Maar nee verkeerd gedacht... het was 1 uur reizen waarbij ook nog 1 overstap. Dat moet dan wel een hele speciale kerk zijn dachten ik. Uiteindelijk kwamen we om 10:15 uur aan in Kilifi (plaatsje in de provincie Mombasa). Toen we daar aankwamen dacht ik echt huh ''is dit de kerk''? Het was voor mij gewoon een zaaltje met allemaal plastic kuipstoelen in rijen achter elkaar. Maar oooooooh wat was het indrukwekkend zeg. Wij kwamen binnen tijdens een lied dat ze aan het zingen waren. Het was best ontroerend en vooral heel erg indrukwekkend om te zien hoe gelovig de mensen hier zijn. Er lagen mensen plat om de grond, ze zaten op hun knieen op de grond of ze stonden of zaten om te bidden. Sommige mensen waren zelfs aan het huilen tijdens het bidden en het zingen en ook was er 1 vrouw die zelfs wat slijm aan het spugen was in haar zakdoek. Het is echt heeeeeeel bijzonder om dat te ervaren en om te zien hoeveel kracht de mensen hier uit hun geloof halen. Onvoorstelbaar gewoon! Ze snappen er hier ook helemaal niets van dat ik niet gelofig ben maar bijvoorbeeld wel kerst vier. Een leven zonder geloof vinden ze hier maar een vreemd verhaal.

De ''kerkdienst'' begon allemaal erg swingend, mooi en leuk voor ons maar om 13:00 uur hadden we het alle drie (ik, puck en winne) er wel langzamerhand genoeg van. Maar nee het was nog lang niet afgelopen. Tijdens de dienst door moesten er een aantal mensen opstaan waaronder ook wij zelf. Toen moesten we ons gaan voorstellen en zeggen waar we vandaan kwamen. Wat was dat even eng zeg. Al die gezichten op ons gericht! haha. Iets later tijdens de dienst gaven alle mensen elkaar onderling een hand. Dat deden zij omdat op dat moment Jezus was binnen gekomen. Oke, dachten wij! We deden dus maar mee...
Nou om 15:00 uur was de dienst dan eindelijk echt afgelopen. He he, eindelijk.. datwas lang 5 uur zitten op een stoel en luisteren haha. We wisten het toen om de hand wel na 1000 keer hetzelfde te hebben gehoord. Dus eindelijk konden we naar buiten. Wat denk je... moesten we nog een businstappen die onderweg ook nog eens een stop maakten. Hup alle mensen er weer uit.. was er weer een hele tekst en uitleg rondom het geloof. Alle mensen buitenop de grond weer bidden. Wehadden hetecht niet meer haha. Het was zoooooooooooo warm en we hadden een trek niet normaal. Vanaf 08:00 uur (na ontbijt) niets mee gegeten, niet gek dus! haha. Nou daarna reden we dan echt terug richting Nyali (plaatsje waar we verblijven).

Nou jullie hebben nu vast wel door waarom ik het woord KRACHTheb gebruiktals titel van dit reisverslag.

Morgen start weer een nieuwe werkweek en na die week zijn we 1 week vrij omdat APDK dan dicht zit vanwege Kerst.

Ik wil jullie via deze weg allemaal alvast hele fijne feestdagen wensen en alle goeds voor 2012.
Hakuna Matata! (geen zorgen) : zoals de mensen dat hier veel zeggen!